Düz bir senaryo, yavaş yavaş ortaya çıkan fikirlerle "delil" görünümlü iddiaların çürütülmesi...
Kızmış 12 adamdan biri, Davis, bir çocuğun hayatının 5 dakikada verilecek bir karara dayandırılmaması gerektiğini söyler ve cinayet irdelendikçe kafalar karışır. Kenar mahalle cinayetinin kenar mahalle zanlısı, 93 dakika sonra jürinin "suçsuzluğu" ifade edilmiş bir sanığı oluverir.
Filmin neredeyse bütününün tek bir oda ve 12 karakter içerisinde geçmesi, izleyicinin "film"leri ve filmlerin oluşması için meydana getirilmesi gereken altyapıyı sorgulamasına sebep oluyor.
Fakat bu noktada işin içine izleyenlerin öznel bakış açıları giriyor.
Ben sevgili Agatha Christie kafası ardından gidip, filmi vasat ve "konusuz" bulanlardanım.
Delillerin teker teker çürütülmesi, üstelik bir kaç delil (filmin ilk dakikalarına verdiğim bir heyecanla) başarıyla çürütüldükten sonra izleyen artık diğerlerinin çürütülmesinde öyle aman aman zeka pırıltıları aramaz oluyor.
Nasılsa birileri bir şeyi fark edecek, nasılsa Davis olaya el atacak diyorsunuz.
Haliyle film tekdüzeleşiyor.
"Eh, hadi artık! Hepiniz şu şuçlamalarda azalarak tükenin de çocuk beraat etsin film bitsin." diye akıldan geçirmemek imkansız oluyor.
Filmdeki o doğrusallık, o "düşündürücü" bir görünüm kisvesi altında esasında izleyicinin "düz mantığa" itilişi beni bunalttı.
Bu nedenle "12 Angry Men" görmekten memnun olduğum fakat zevk almadığım bir film oldu.
Peki filmin yok mu hiç tutar yanı ? VAR!
1950'lerin centilmeni "Henry Fonda" arz-ı endam eder de, filmin tutar yanı olmaz mı ? Elbette olur.
Tutarlılığı, hakkaniyet duygusu ve sakinliğiyle Fonda elbette sempatimi kazandı. Diğer centilmenler de öyle, bir kaç çaçaron jüri üyesi hariç, filmde boy gösteren tüm beyefendiler ilgimizi kazandılar. Tabii film 1957 yapımı, tabii ben 1992.... devam edemeyeceğim. Yanlış çağ! Hepsi bu.
Huzur içinde yat 12 Kızmış Adam kadrosu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder